Henryk Sienkiewicz jest Patronem naszej od 12 października 2012 r.
Dawno, dawno temu 5 maja 1846 r. w Woli Okrzejskiej na Podlasiu urodził się jeden z najwybitniejszych pisarzy polskich, polski nowelista, powieściopisarz i publicysta pochodzenia tatarskiego – Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz herbu Oszyk /przedstawiający łabędzia/ pseudonim Litwos.
Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej, a przez matkę był spokrewniony z największymi rodami szlacheckimi. Był jednym z sześciorga dzieci (cztery siostry i brat).
Chłopięce lata spędził na wsi, obserwując z bliska życie ludu, którego niedole przedstawił tak wiernie w swych wczesnych nowelach. Utwory takie jak „Janko Muzykant” czy „Jamiał” znakomicie obrazują stosunki społeczne: obojętność ziemiańskiego dworu na dolę ludu, osamotnienie i bezradność chłopów pozbawionych opieki i rady.
Przyszły pisarz uczył się w Warszawie, najpierw w gimnazjum gdzie otrzymał pierwszą nagrodę za wypracowanie „Mowa Żółkiewskiego do wojska pod Cecorą”.
Wskutek trudnej sytuacji materialnej, nie mogąc liczyć na pomoc finansową rodziców dwudziestoletni Sienkiewicz podjął się posady guwernera (nauczyciela) u rodziny Weyherów w Płońsku.
Zgodnie z wolą rodziców zdał na wydział lekarski do Szkoły Głównej w Warszawie, jednak zrezygnował z medycyny i podjął studia prawnicze by ostatecznie przenieść się na wydział Filologiczno – Historyczny.
Zdobył tam gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego. Uzdolnienia literackie odziedziczył prawdopodobnie po matce, która pisała wiersze.
Działalność literacką rozpoczął dość wcześnie, już w roku 1867 (miał 21 lat) pisząc krytyki literackie, felietony i nowele. Zarówno świetna forma tych krótkich opowiadań, jak i zawarta w nich myśl postępowa i patriotyczna zjednały młodemu pisarzowi wielki rozgłos. W nieco późniejszym okresie stworzył prawdziwe arcydzieła nowelistyki.
Po podróży do Ameryki talent Sienkiewicza osiąga pełnię swego rozwoju i w latach 1883 – 1888 ukazuje się Trylogia czyli „Ogniem i mieczem”, „Potop” i „Pan Wołodyjowski”.
Ten wielki cykl powieści historycznych wywarł olbrzymi wpływ na społeczeństwo. Trylogia przyniosła Sienkiewiczowi sławę, jakiej nie zdobył dotąd żaden polski pisarz.
Mimo ciężkich przeżyć osobistych (śmierć ukochanej żony pod koniec pisania „Potopu”, niefortunne drugie małżeństwo) talent pisarza nadal się wzbogacał, powstają nowe wielkie powieści historyczne: „Quo Vadis” (Dokąd idziesz 1896 r.) i „Krzyżacy” (1900 r.).
Sienkiewicz dużo podróżował. W 1890r. odbył długą i niebezpieczną wyprawę do Afryki. Wiele lat później wrócił do tej podróży wspomnieniami pisząc powieść dla młodzieży „W pustyni i w puszczy”.
Sienkiewicz zdobywa światową sławę. Jego dzieła, tłumaczone na wiele języków, rozchodzą się w dużych nakładach w krajach europejskich, w Ameryce, a nawet w Azji i Afryce (Egipt).
Do światowego rozgłosu pisarza przyczyniła się również Nagroda Nobla, przyznana mu za „Quo Vadis” w roku 1905. Jeden z jurorów uzasadnił przyznanie nagrody w ten oto sposób „za rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”.
W roku 1900, na trzydziestolecie jego pracy literackiej, społeczeństwo ofiarowało mu jako dar narodowy – majątek Oblęgorek (obecnie mieści się w tym pałacyku Muzeum Sienkiewiczowskie. W roku szkolnym 2011/2012 uczniowie klas IV – VI w czasie wycieczki zwiedzili pałacyk w Oblęgorku.
Henryk Sienkiewicz jest autorem słów tak ważnych dla wszystkich Polaków: „Należy miłować ojczyznę nade wszystko i należy myśleć przede wszystkim o jej szczęściu. Ale jednocześnie pierwszym obowiązkiem prawdziwego patrioty jest czuwać nad tym by idea jego Ojczyzny nie tylko nie stanęła w przeciwieństwie do szczęścia ludzkości, lecz by się stała jedną z jego podstaw. Innymi słowy, hasłem wszystkich patriotów powinno być: przez Ojczyznę do ludzkości, nie zaś: dla Ojczyzny przeciw ludzkości”.
Henryk Sienkiewicz zmarł w Vevey 15 listopada 1916 r., gdzie go pochowano.
W 1924 roku jego prochy uroczyście sprowadzono do Polski.
W drodze przez kraje Szwajcarii, Austrii, Czech składano mu hołd.
Trumnę w sarkofagu złożono w Warszawie w podziemiach katedry św. Jana, a dzień ich złożenia stał się świętem narodowym.
Pierwszy w Polsce pomnik Henryka Sienkiewicza został odsłonięty w 1927 r. w Bydgoszczy, w obecności prezydenta RP Ignacego Mościckiego, zburzony przez Niemców we wrześniu 1939 r., odbudowany po II wojnie światowej w innej formie.
W 1990 r. wizerunek Sienkiewicza pojawił się na banknocie o nominale 500 tys. zł